In België leven naar schatting 150.000 mensen zonder wettig verblijf. Zij blijven door hun statuut verstoken van heel wat grondrechten (werk, huisvesting...). Toch is hun situatie maar door weinig Belgen gekend. Apollinaire is één van die personen zonder verblijfspapieren. In deze open brief roept hij op om met een open blik te luisteren naar zijn verhaal en dat van vele anderen. Hij doet dat in het kader van de actie #wearebelgiumtoo. De actie van de Coordination des Sans Papiers de Belgique en Sans Papiers TV roept op tot regularisatie aan de hand van duidelijke en objectieve criteria.

De open brief verscheen ook op Knack.be op 30/5/2021.

Mijn naam is Apollinaire

Net zoals 150.000 andere inwoners van België bevind ik mij in een precaire verblijfssituatie. Ik ben wat men noemt een persoon zonder wettig verblijf. Mijn hele bestaan wordt door de maatschappij gereduceerd tot deze status. Voor de wet besta ik niet. Ik mag dus in België niet werken, heb geen recht op sociale bescherming en ben op vele andere manieren slachtoffer van sociale uitsluiting.

Toch ben ik – en die 150.000 anderen met mij – zoveel meer dan een ‘sans papier’. Wij zijn een diverse groep mensen met verschillende achtergronden, migratieverhalen, verblijfsstatuten, ambities en toekomstperspectieven. We maken deel uit van de maatschappij, in het zicht van iedereen en toch volledig onzichtbaar.
In dit stuk vraag ik elke burger om ons recht in het gezicht te kijken. Niet bij voorbaat vanuit een links of rechts politiek perspectief, maar als mens. Luister naar mijn – naar ons - verhaal en overweeg onze oproep met een open blik.

Lang voor de pandemie bevonden wij ons al in overlevingsmodus. Wachtend op de uitkomst van ellenlange procedures, heb ik na vijftien jaar in België nog steeds geen perspectief. Nochtans heb ik, wanneer het kon, opleidingen gevolgd, bijvoorbeeld tot schilder en carrossier. Binnen de collectieven voor mensen zonder papieren, neem ik al jaren verschillende engagementen op. Mag ik op mijn beurt geen menselijke solidariteit verwachten?
Het virus heeft de ellende die wij doormaken alleen nog maar versterkt. Het schamele inkomen uit zwartwerk, waartoe ik en mensen in mijn situatie zijn gedwongen, viel weg. We werden overgeleverd aan onszelf, de goede wil van enkelingen en het middenveld dat insprong waar overheden tekortschoten. Wat ik doormaak, valt niet onder woorden te brengen. Ik wens het mijn ergste vijand niet toe. De interne pijn is onzichtbaar, maar ondraaglijk. Niemand kan de omvang van de schade meten.

Er wordt veel óver ons gepraat, maar nauwelijks met ons. Iedereen schijnt een tong te hebben, maar weinigen oren. Actie komt er al helemaal niet. We reiken jullie de hand. Maak kennis met ons als eerste stap naar een menswaardiger bestaan voor iedereen zonder verblijfspapieren. Stop nooit met leren, want het leven stopt nooit met onderrichten.

Het leven is niets, maar niets is beter dan het leven. Geef ons de kans op een waardig leven. Bekijk daarom de gezamenlijke brief, eisen en petitie van enkele collectieven van mensen zonder wettig verblijf op www.wearebelgiumtoo.be. U vindt er ook mijn videogetuigenis. Heeft mijn relaas u ontroerd, maar nog niet overtuigd? Lees dan ook eens de acht goede redenen om een duidelijk wettelijk kader te creëren waarbinnen regularisatie mogelijk wordt gemaakt op basis van transparante en objectieve criteria.

Apollinaire is sinds jaren een actieve bezoeker en vrijwilliger bij Pigment vzw, een Brusselse Vereniging waar Armen het Woord nemen (VWAWN) die voornamelijk werkt met mensen zonder wettig verblijf. Pigment en de 6 andere Brusselse VWAWN vormen samen het netwerk Brussels Platform Armoede (BPA). BPA en de 7 VWAWN steunen de campagne We Are Belgium Too en onderschrijven Apollinaires oproep.